Co ćwiczymy

Samoobrona – Praktyka Przetrwania

Trening skoncentrowany na realnych sytuacjach zagrożenia. Wykorzystuje, łączy w całość i nadaje nowy wymiar elementom zaczerpniętym z wielu sztuk i systemów walki. Nie trzyma się klasycznych postaw – liczy się skuteczność, instynkt i szybkość. Uczestnicy uczą się uwalniania z uchwytów, duszeń, ataków ręcznych, nożnych, jak również obrony przed bronią (nóż, kij, broń palna). Ćwiczenia obejmują walkę w ciasnych pomieszczeniach, w terenie, przeciwko wielu napastnikom, z użyciem przedmiotów codziennego użytku. Uczą błyskawicznych kontrataków, wyczucia dystansu oraz praktycznego zastosowania technik w sytuacjach zagrożenia. To intensywna praktyka budująca pewność siebie, sprawność fizyczną i umiejętność zachowania zimnej krwi – idealna dla tych, którzy chcą bronić się skutecznie i bez zbędnych formalności. A dla początkujących – doskonały sposób na poprawę kondycji, sprawności motorycznej i koncentracji.

Combat – Pszczyńska Sztuka Walki

Autorski system walki rozwijany od ponad 60 lat w Polsce. Combat Pszczyński to dynamiczny, stale rozwijający się styl oparty na doświadczeniu wielu pokoleń instruktorów. Nie ogranicza się do jednego nurtu – łączy techniki tradycyjne i nowoczesne, dopasowane do realnych zagrożeń. Trening obejmuje formy klasyczne, samoobronę, techniki walki wręcz, pracę z bronią oraz rozwój mentalny, tworząc harmonijne połączenie ciała i ducha. To system „żywy”, w którym każdy uczestnik tworzy jego przyszłość.

Elementy: Kula – Woda – Listek

Specjalne zajęcia inspirowane filozofią ruchu i natury. Każdy z elementów symbolizuje inny sposób poruszania się i reagowania:

Kula

ciągłość ruchu w wielu kierunkach, zmienność płaszczyzn, siła wewnętrzna.

Woda

płynność i dostosowanie do sytuacji, siła miękkości i nieprzewidywalności.

Listek

lekkość, pozorna uległość, zmienność rytmu i kierunku.

Zajęcia rozwijają świadomość ciała, refleks i intuicję. Idealne jako uzupełnienie treningu sztuk walki.

Kula w sztukach walki: doskonałość formy i ruchu

Koncepcja kuli w sztukach walki, choć nie zawsze wyraźnie nazwana, stanowi fundamentalną zasadę leżącą u podstaw wielu skutecznych technik i strategii. Jest to idea dążenia do najbardziej efektywnego, stabilnego i wszechstronnego sposobu poruszania się i działania.

1. Ciągłość Ruchu w Wielu Kierunkach:

Kula z natury symbolizuje płynność i brak ostrych krawędzi. W sztukach walki przekłada się to na:

Brak zatrzymywania się: Ruchy nie kończą się nagle, lecz płynnie przechodzą jeden w drugi, tworząc ciągły strumień energii. To pozwala na nieustanne wywieranie presji, adaptację do zmieniającej się sytuacji i trudność w przewidzeniu kolejnego kroku przeciwnika.
Wszechkierunkowość: Podobnie jak kula może toczyć się w każdym kierunku, praktykujący sztuki walki dąży do swobody poruszania się we wszystkich płaszczyznach – do przodu, do tyłu, na boki, po skosie, a nawet w górę i w dół. Oznacza to zdolność do unikania ataków, zmiany kątów natarcia i utrzymywania optymalnego dystansu.
Spirale i okręgi: Zamiast prostoliniowych ruchów, często wykorzystuje się ruchy po łuku, spirale i okręgi. Pozwala to na wytrącanie przeciwnika z równowagi, odwracanie jego siły przeciwko niemu oraz generowanie siły rotacyjnej.

2. Zmienność Płaszczyzn:

Kula nie posiada jednej dominującej płaszczyzny; jest symetryczna we wszystkich kierunkach. W kontekście walki oznacza to:

Adaptacja do poziomu: Zdolność do walki w różnych płaszczyznach wysokości – od pozycji stojącej, poprzez półprzysiad, aż do pracy w parterze. To uniemożliwia przeciwnikowi skoncentrowanie się na jednej słabej stronie.
Różnorodność ataków i obron: Ataki i obrony nie są ograniczone do jednej płaszczyzny (np. tylko ciosy proste). Wykorzystuje się ciosy sierpowce, haki, uderzenia od dołu, kopnięcia na różnych wysokościach, rzuty i dźwignie, które angażują wiele płaszczyzn.
Praca w 3D: Zrozumienie, że walka odbywa się w trójwymiarowej przestrzeni. Oznacza to wykorzystywanie nie tylko ruchów w poziomie i pionie, ale także rotacyjnych i diagonalnych, co pozwala na otwieranie luk w obronie przeciwnika i jego zaskakiwanie.

3. Siła Wewnętrzna (Internal Power):

Koncepcja kuli ściśle wiąże się z siłą wewnętrzną, zwłaszcza w stylach wewnętrznych (np. Tai Chi, Baguazhang). Kula w tym kontekście symbolizuje:

Centrum i stabilność: Idea, że cała siła emanuje z centralnego punktu ciała (dan tian), który jest stabilny i niezachwiany. Poruszanie się z centrum pozwala na generowanie ogromnej siły z minimalnego wysiłku zewnętrznego.
Połączenie ciała: Kula reprezentuje jedność i spójność ciała, gdzie wszystkie segmenty współpracują jako jedna całość. Nie ma luźnych części ani zablokowanych stawów; energia przepływa swobodnie.
Elastyczność i sprężystość: Kula nie jest sztywna, lecz elastyczna i zdolna do pochłaniania i oddawania energii. W sztukach walki oznacza to zdolność do absorpcji uderzeń, a następnie wykorzystania tej energii do kontrataku.
Użycie intencji: Siła wewnętrzna jest napędzana intencją i świadomością, a nie tylko siłą mięśniową. Skupienie umysłu i prawidłowe oddychanie pozwalają na aktywację głębokich mięśni i struktur ciała.

4. Praca Wewnątrz i Na Zewnątrz:

Praca wewnątrz (Internal Work): Obejmuje rozwój siły wewnętrznej, świadomości ciała, prawidłowego oddechu, postawy i połączenia strukturalnego. Jest to proces budowania fundamentów, które pozwalają na efektywne działanie na zewnątrz. To nauka o tym, jak ruch zaczyna się w centrum, rozchodzi po ciele i zbiera się w punkcie kontaktu.
Praca na zewnątrz (External Work): Odnosi się do zewnętrznych manifestacji siły wewnętrznej – technik, uderzeń, bloków, rzutów. Bez solidnej pracy wewnętrznej, praca zewnętrzna będzie sztywna, nieskuteczna i oparta na czystej sile mięśniowej. Kula symbolizuje tutaj to, że skuteczna technika zewnętrzna jest jedynie projekcją doskonale zintegrowanej pracy wewnętrznej. Kształt kuli manifestuje się w obłych ruchach, unikach, które znoszą siłę przeciwnika zamiast się z nią zderzać.

5. Idealna Bryła Wszechświata i Dążenie do Tego Kształtu:

Kula jest w wielu kulturach i filozoficznych systemach uważana za najdoskonalszą i najbardziej harmonijną bryłę:

Uniwersalna równowaga: Jest symbolem równowagi, jedności i kompletności. Nie ma początku ani końca, ani punktów o większym lub mniejszym znaczeniu.
Maksymalna siła, minimalna powierzchnia: Ze wszystkich brył, kula ma największą objętość przy najmniejszej powierzchni. W sztukach walki oznacza to dążenie do maksymalnej efektywności – generowania dużej siły z minimalnego wysiłku i ekspozycji.
Odporność i stabilność: Kula jest niezwykle stabilna i odporna na naciski z zewnątrz, ponieważ siła jest rozkładana równomiernie na całej powierzchni. Praktykujący sztuki walki dąży do tej stabilności, stając się „nie do popchnięcia” i zdolnego do wytrzymywania ataków z różnych kierunków.
Kosmiczny wzorzec: W wielu kosmologiach planety i gwiazdy mają kształt kulisty, co symbolizuje porządek, harmonię i naturalne dążenie wszechświata do optymalnej formy. W sztukach walki, dążenie do kształtu kuli jest metaforą dążenia do mistrzostwa, doskonałości ruchu i głębokiego zrozumienia zasad rządzących walką i ciałem. Jest to ścieżka do osiągnięcia stanu, w którym ruchy są naturalne, efektywne i zgodne z uniwersalnymi prawami fizyki i biomechaniki.

Podsumowując, zasady kuli w sztukach walki to kompleksowa filozofia ruchu i siły, która wykracza poza proste techniki. Jest to dążenie do harmonii, efektywności, stabilności i wszechstronności, czerpiące inspirację z najdoskonalszej formy w naturze.

Zasady „wody” w sztukach walki

Filozofia wody w sztukach walki to esencja adaptacji, płynności i braku stałej formy. Bruce Lee, jeden z najbardziej wpływowych mistrzów sztuk walki XX wieku, uczynił tę koncepcję centralnym punktem swojego podejścia, wyrażając ją w słynnym cytacie: „Bądź jak woda, mój przyjacielu.”

Płynność i Brak Stałej Formy

Woda jest nieuchwytna; nie ma własnego kształtu. Przybiera formę naczynia, do którego zostanie wlana. W sztukach walki oznacza to, że praktykujący nie powinien być związany sztywnymi technikami czy stylami. Zamiast tego, powinien być elastyczny i zdolny do natychmiastowego dostosowania się do każdej sytuacji, każdego przeciwnika i każdej zmiany w walce.

Brak dogmatów: przywiązanie do konkretnego stylu lub zestawu technik jest ograniczające. Woda uczy nas porzucić dogmaty i szukać tego, co jest najbardziej efektywne w danej chwili.
Ciągły ruch: Woda nigdy nie stoi w miejscu; zawsze jest w ruchu. W walce oznacza to unikanie statycznych pozycji i zastojów. Płynne przejścia między technikami, nieprzerwane ataki i obrony, oraz ciągłe zmienianie pozycji sprawiają, że jesteś trudny do trafienia i przewidzenia.
Dostosowanie do terenu: Woda omija przeszkody, nie zderza się z nimi czołowo. W sztukach walki oznacza to unikanie bezpośredniej konfrontacji siły z siłą. Zamiast blokować potężny cios, możesz go wyminąć, odchylić lub przekierować, wykorzystując energię przeciwnika przeciwko niemu.

Adaptacja i Reagowanie na Przepływ

Woda jest mistrzem adaptacji. Przepływa przez najwęższe szczeliny, omija skały, a kiedy napotka twardą barierę, powoli ją eroduje lub znajduje inną drogę.

Czytanie przeciwnika: Bycie jak woda wymaga ciągłego monitorowania przeciwnika. Jakie są jego mocne strony? Słabe punkty? Jakie ma nawyki? Woda „czuje” środowisko, a ty musisz „czuć” swojego przeciwnika.
Natychmiastowa reakcja: Woda reaguje natychmiast na zmiany ciśnienia czy nachylenia. W walce oznacza to, że twoja reakcja powinna być instynktowna i pozbawiona oporu. Nie zastanawiasz się nad tym, co robić, po prostu to robisz. To płynne przejście od obrony do ataku, wykorzystujące moment zaskoczenia.
Wypełnianie luk: Woda wypełnia każdą pustą przestrzeń. Jeśli twój przeciwnik zostawi lukę w obronie, woda natychmiast ją zajmie. Oznacza to atakowanie w słabe punkty i wykorzystywanie otwierających się możliwości bez wahania.

Niezwykła Siła i Wytrwałość

Chociaż woda wydaje się miękka i uległa, posiada ogromną, niszczycielską siłę. Potrafi drążyć skały, tsunami niszczą miasta. Bruce Lee podkreślał tę dualność:

Miękkość, która pokonuje twardość: „Bądź bezkształtny, bezformy, jak woda. Kiedy wlejesz wodę do kubka, staje się kubkiem. Kiedy wlejesz ją do butelki, staje się butelką. Kiedy wlejesz ją do czajnika, staje się czajnikiem. Woda może płynąć, albo może uderzyć. Bądź wodą, mój przyjacielu.” Ten cytat najlepiej oddaje ideę, że elastyczność i brak sztywności ostatecznie pokonują sztywność. Twarda skała może zostać rozbita przez nieustanną erozję wody.
Skumulowana siła: Woda może być małym strumykiem, ale gdy połączy się w rzekę, a następnie w powódź, jej siła staje się potężna. W sztukach walki oznacza to budowanie impetu, łączenie technik w płynne sekwencje i generowanie siły poprzez całe ciało, a nie tylko pojedyncze mięśnie.
Wytrwałość: Kropla drąży skałę nie siłą, lecz częstym spadaniem. Woda uczy cierpliwości i wytrwałości. Nawet jeśli początkowo nie udaje ci się pokonać przeszkody, ciągłe próby i adaptacje w końcu przyniosą rezultat.

Filozofia wody to przypomnienie, że prawdziwa siła w sztukach walki nie leży w wielkości mięśni czy sztywności technik, ale w zdolności do bycia płynnym, adaptowalnym i bezkształtnym. To droga do osiągnięcia maksymalnej efektywności i wolności w walce, gdzie stajesz się nieprzewidywalnym i nieuchwytnym przeciwnikiem, zdolnym do reagowania na każdą sytuację z naturalną i potężną siłą.

Zasady formy „Liścia” w sztukach walki.

Koncepcja „liścia” w sztukach walki, choć mniej powszechnie nazwana niż „woda” czy „kula”, doskonale oddaje strategię, która czerpie inspirację z natury. Liść, z pozoru delikatny i bezbronny, poruszany wiatrem, potrafi być jednocześnie nieuchwytny, zaskakujący i niezwykle efektywny w swoim „tańcu”. W sztukach walki symbolizuje on zwinność, adaptację i strategiczne wykorzystanie pozorów.

Lekkość:

Liść jest lekki i poddaje się najmniejszemu podmuchowi wiatru, co sprawia, że jest trudny do schwytania i kontrolowania. W sztukach walki „lekkość” odnosi się do:

Zwinności i szybkości: Poruszanie się z minimalnym wysiłkiem, niemal bezgłośnie. Oznacza to szybkie zmiany pozycji, uniki i kontrataki, które wydają się pojawiać znikąd. Lekkość pozwala na błyskawiczne reagowanie i wyprzedzanie zamiarów przeciwnika.
Minimalizowania kontaktu: Unikanie zderzania się z siłą przeciwnika. Zamiast stawiać opór, „liść” zsuwa się, odsuwa, lub delikatnie zmienia kierunek ataku, przez co siła przeciwnika mija cel lub zostaje zniwelowana.
Płynności ruchów: Brak sztywności i napięcia. Ruchy są swobodne, naturalne i ekonomiczne. Każdy ruch jest efektywny i nie marnuje energii, co pozwala na długotrwałą walkę bez zbędnego zmęczenia.

Pozorna Uległość:

Liść, wydaje się ulegać wiatrowi, lecz w rzeczywistości to właśnie ta pozorna uległość pozwala mu przetrwać burze i dotrzeć tam, gdzie silniejsze obiekty by się złamały. W walce oznacza to:

Poddawanie się sile: Zamiast przeciwstawiać się naciskowi, praktykujący „liść” pozornie ustępuje. Kiedy przeciwnik naciera, nie blokuje siły, lecz delikatnie ją przyjmuje i kieruje dalej, wytrącając przeciwnika z równowagi. To jest kluczowa zasada wielu wewnętrznych sztuk walki, gdzie siła przeciwnika jest „pożyczana” i używana przeciwko niemu.
Wykorzystywanie impetu przeciwnika: Kiedy przeciwnik atakuje z dużą siłą, „liść” nie absorbuje tej siły, lecz pozwala jej przejść przez siebie, a następnie wykorzystuje ten impet do własnego kontrataku lub rzutu. Przeciwnik sam staje się narzędziem własnej porażki.
Element zaskoczenia: Pozorna bierność lub uległość może uśpić czujność przeciwnika, prowadząc go do błędnego przekonania o własnej dominacji. Kiedy przeciwnik jest pewny swojej przewagi, „liść” uderza z zaskakującą szybkością i precyzją.

Zmienność Rytmu i Kierunku:

Wiatr porusza liściem w nieprzewidywalny sposób – raz spokojnie, raz gwałtownie, zmieniając kierunek w ułamku sekundy. Ta zmienność jest potężną bronią w sztukach walki:

Nieprzewidywalność: Praktykujący formę „liścia” unika powtarzalnych wzorców ruchów i rytmów. Raz atakuje szybko, raz wolno, raz z dużą siłą, raz z lekkością, ciągle zmieniając kąty i poziomy. To sprawia, że przeciwnik nie jest w stanie przewidzieć kolejnego ruchu ani złapać rytmu walki.
Zmiana tempa: Nagłe przyspieszenia i zwolnienia w ruchach i atakach. Możesz rozpocząć atak powoli, aby zmylić przeciwnika, a następnie nagle go przyspieszyć, lub odwrotnie. To zaburza koordynację przeciwnika i jego zdolność do reagowania.
Wielokierunkowość: Podobnie jak liść wiruje w powietrzu, zmieniając swoją orientację, tak i praktykujący zmienia kierunek swoich ataków i uników. Może to być ruch w bok, do tyłu, po przekątnej, a nawet obrót. Celem jest ciągłe utrzymywanie przeciwnika w niepewności i tworzenie otworów w jego obronie.
Kombinacje i pozorowanie: Używanie pozorowanych ataków i kombinacji, które prowadzą przeciwnika do błędnych reakcji. „Liść” może symulować atak na jedną strefę, aby otworzyć inną, lub prowadzić serię szybkich, lekkich uderzeń, aby stworzyć okazję do potężnego ciosu.

Koncepcja „liścia” w sztukach walki to zaawansowana strategia, która wymaga dużej świadomości ciała, zwinności i strategicznego myślenia. Nie polega na sile brutalnej, lecz na inteligencji ruchu, zdolności do adaptacji i sztuce dezinformacji. Praktykujący formę „liścia” staje się mistrzem przepływu, który, choć z pozoru słaby, w rzeczywistości jest niezwykle trudny do pokonania i potrafi wykorzystać otoczenie (w tym przeciwnika) na swoją korzyść.

Chan Shaolin Si & Dju Su Kung fu

Chan Shaolin Si Kung Fu to klasyczny styl walki, który bezpośrednio wywodzi się ze słynnego Klasztoru Shaolin w Chinach i był praktykowany na długo przed powstaniem Chińskiej Republiki Ludowej. Nazwa „Chan Shaolin Si” sama w sobie wskazuje na jego pochodzenie i filozoficzne podstawy: „Chan” odnosi się do medytacji (buddyzm Chan, znany jako Zen), „Shaolin” to nazwa klasztoru, a „Si” oznacza miejsce klasztoru.

Styl ten charakteryzuje się połączeniem technik „twardych” i „miękkich”, wykonywanych w niskich postawach. Kładzie się w nim duży nacisk na siłę ciosów i ich niszczycielski efekt, przy czym większość uderzeń wykonywana jest „po liniach prostych”. Chan Shaolin Si jest uznawany za styl klasyczny, który stawia na mistrzostwo i perfekcję w szerokim zakresie umiejętności.

Styl ten charakteryzuje się precyzyjnymi postawami zasadniczymi. Te postawy są kluczowe dla budowania siły, równowagi i prawidłowej struktury ciała, co jest fundamentem dla efektywnego wykonywania technik

Chan Shaolin Si jest stylem bogatym w techniki, obejmującym:

18 technik ręcznych i 13 technik nożnych.
Zasadnicze postawy: jeźdźca, tygrysa, kota, łuku i strzały oraz „wchodzącego pod górę”. Te postawy są precyzyjne i stanowią fundament ruchu w stylu.
Formy: „wielkiego smoka” i „małego smoka”. Istnieje dziewięć klasycznych form symbolizujących smoka jako źródło siły witalnej i energii żywiołów.
Pady i przewroty.
Ćwiczenia z partnerem i formy samoobrony.

Dju Su Kung Fu stanowi nowoczesny wariant samoobrony, wywodzący się ze stylu Shaolin Kempo Kung-fu. Jest to tradycyjna sztuka walki, która w kontekście Dju Su koncentruje się na specyficznym „stylu Smoka” (Dragon-style). Kluczową cechą Dju Su jest jego wyłączne skupienie na „skutecznej samoobronie” w realnych sytuacjach, co odróżnia go od Shaolin Kempo, które kładzie nacisk na mistrzostwo i perfekcję w szerszym zakresie.

System Dju Su obejmuje kompleksowy zestaw technik, w tym kopnięcia, uderzenia, różnorodne formy obrony, specyficzne postawy oraz stałe formy stylu i obrony. Istotnym elementem, który wyróżnia Dju Su, jest pomijanie precyzyjnych postaw zasadniczych, charakterystycznych dla bardziej tradycyjnych stylów. Zamiast tego, Dju Su preferuje szybką i adaptacyjną reakcję obronną, co podkreśla jego pragmatyczne podejście do konfliktu.

Filozofia stylu, skoncentrowana na „wykorzystywaniu siły atakującego” i zasadzie „pozornej ustępliwości jako drogi do zwycięstwa”, stanowi centralny punkt Dju Su, szczególnie biorąc pod uwagę jego nazwę „Miękkie Ręce”. Takie podejście wskazuje na zaawansowane zrozumienie dźwigni, przekierowania energii i wyczucia czasu, wykraczające poza samą brutalną siłę. Ten filozoficzny fundament, głęboko zakorzeniony w koncepcji „miękkości pokonującej twardość”, jest cechą definiującą, która pozwala praktykującym skutecznie neutralizować zagrożenia poprzez inteligentne manipulowanie energią i pędem przeciwnika, zamiast bezpośredniego stawiania im oporu. To podejście jest zgodne z zasadami występującymi w wewnętrznych sztukach walki, podkreślającymi efektywność i zdolność adaptacji.

Dju Su charakteryzuje się „metodą doskonałych padów i przewrotów”, co jest fundamentalnym elementem treningu w tym stylu. Techniki obejmują szeroki zakres działań: zejścia z linii ataku, uniki, bloki, dźwignie (klampy), rzuty, rzuty przez unik, podcięcia, a także techniki ręczne i nożne – wszystkie wykonywane w sposób szybki i zdecydowany. Dju Su jest bardzo złożonym systemem samoobrony, przeznaczonym do walki zarówno z uzbrojonymi, jak i nieuzbrojonymi przeciwnikami

Systema – System Walki i Rozwoju Wewnętrznego

Zajęcia obejmują szeroki wachlarz technik, w tym:

1.Relaks i praca z oddechem

Podstawą treningu jest rozwijanie energii wewnętrznej poprzez świadomy oddech i rozluźnienie. Umiejętność zachowania spokoju w sytuacjach stresowych pozwala ograniczyć strach i utrzymać zdolność walki przez dłuższy czas. Ćwiczenia oddechowe pomagają wyciszyć bodźce zewnętrzne i skupić uwagę na działaniu. Ten etap treningu wymaga dojrzałości, uważności i otwartości na własne wnętrze.

2. Giętkość, elastyczność i przyjmowanie uderzeń

Trening przygotowuje ciało do efektywnego przyjmowania ciosów o dużej sile. Kluczowym elementem są swobodne ruchy barków oraz ćwiczenie upadków, przewrotów i obaleń bez użycia mat, na dowolnym podłożu. Elastyczność ciała pozwala reagować bez sztywnych schematów, płynnie przechodząc między technikami, nawet jeśli poprzednia nie przyniosła efektu. Reakcja staje się instynktowna.

3. Techniki nożne

W systemie stosuje się zarówno „krótkie” kopnięcia do nokautowania i uszkadzania stawów, jak i „wydłużone” – do wytrącenia przeciwnika z równowagi lub obalenia. Wyróżnia się również kopnięcia-nadepnięcia. Charakterystycznym elementem są tzw. „trójki” – potrójne kopnięcie tą samą nogą. Techniki nożne koncentrują się na strefie poniżej pasa, co czyni je bardziej dostępnymi dla osób w każdym wieku, bez potrzeby intensywnego rozciągania.

4. Techniki ręczne

Zasada działania: miękką powierzchnią (np. otwarta dłoń) uderzamy w twarde części ciała, twardą (pięść, łokieć) – w miękkie. Stosuje się tu również „trójki” – trzy uderzenia tą samą ręką. Uderzenia wykonywane są zarówno na wdechu, jak i na wydechu, pod różnymi kątami. Krótkie uderzenia służą do znokautowania i szokowania przeciwnika, dłuższe – do jego wytrącenia z równowagi.

5. Bloki, uniki i zaburzenie równowagi przeciwnika

Obrona polega na „wpuszczaniu” przeciwnika w jego własny ruch, z jednoczesnym przejęciem siły ataku. Ręce trzymane są blisko ciała, co pozwala zachować kontrolę i eliminować „puste” przestrzenie. Podcięcia wykonuje się wchodząc w ruch przeciwnika, a do obaleń wykorzystuje się również kopnięcia i nadepnięcia na stawy kolanowe.

6. Broń

System obejmuje obronę przed nożem, jego rzucanie, obsługę broni palnej oraz przejmowanie jej od napastnika. Ćwiczy się również walkę saperką wojskową, długim kijem oraz szablą. Sistiema uczy użycia dowolnych przedmiotów dostępnych pod ręką jako potencjalnej broni.

7. Plastyczność i ciągłość ruchu

Ruch w sistiemie jest płynny, miękki i bezwysiłkowy, obejmujący pełny zakres działania stawów. Dzięki temu nawet nieudane akcje mogą być płynnie kontynuowane innym manewrem – bez zatrzymania, w jednym nieprzerwanym ciągu ruchu.

8. Obrona z ziemi przed jednym lub wieloma napastnikami

System zawiera kompleksowe techniki padów, przetoczeń, rzutów i metod kontroli przeciwnika, z uwzględnieniem realnych warunków i sytuacji walki w parterze.

9. Ćwiczenia grupowe

Treningi grupowe przygotowują do działania w sytuacji ataku ze strony kilku, a nawet kilkunastu przeciwników. Rozwijają intuicję, refleks i zdolność adaptacji w dynamicznym środowisku.

10. Trening zaawansowany

Zaawansowany etap skupia się na rozwijaniu energii wewnętrznej, pracy z napięciem mięśniowym oraz świadomym wpływaniu na własne ciało i psychikę poprzez ruch i oddech. To droga do głębszego zrozumienia siebie i sztuki walki jako sposobu życia.

11. Filozofia

Systema, wchodząc w życie cywilne, zachowała duchowy wymiar oparty na chrześcijańskiej, prawosławnej tradycji. Fundamentem jest szacunek do życia – celem nie jest agresja, lecz ochrona. Tylko głęboka wiara i samoświadomość pozwalają nie przekraczać granic obrony koniecznej. Trening nie jest sportem, lecz drogą wszechstronnego rozwoju: fizycznego, psychicznego i duchowego.

12. Hierarchia

W systemie nie ma stopni, pasów ani tytułów. O dopuszczeniu do grona instruktorów decyduje bezpośredni nauczyciel podczas oficjalnego egzaminu, kierując się umiejętnościami i postawą adepta.

To zajęcia zarówno fizyczne, jak i głęboko rozwijające duchowo. Treningi pozbawione są sportowej rywalizacji – celem jest ochrona życia, a nie wygrana. System ten może praktykować każdy – niezależnie od wieku i doświadczenia.