Chan Shaolin Si: (chan – medytacja lub pięść: Shaolin – klasztor: Si – góra, miejsce położenia). Trening w tym stylu to dla początkujących intensywna gimnastyka ogólnorozwojowa oraz podstawy techniczne. Zaawansowani uczą się specjalnych form oddychania i medytacji w wykonaniu skomplikowanych sekwencji technicznych wywodzących się z klasztoru Shaolin. Styl ten charakteryzują określone formy klasyczne (styl wielkiego smoka i małego smoka) oraz ćwiczenia partnerskie.

Dju Su Kung-Fu – ten styl to specyficzny rodzaj samoobrony przeciwko uzbrojonym i nieuzbrojonym przeciwnikom. Pomija się w nim precyzyjne postawy zasadnicze. Charakteryzuje go szybka reakcja obronna i kontratak przeciw najbardziej wyrafinowanym atakom.

Kula – uniwersalna bryła o idealnej formie, ze stałym punktem wewnętrznym, zmiana płaszczyzny w sposób dowolny, błyskawiczny o wielu kierunkach. Zmienia ciągle kontakt z położeniem. Może przyciągać i odrzucać.

Woda – przyjmuje każdy kształt naczynia, może być wodospadem, wirem, falą uderzającą o brzeg, szybkim górskim strumieniem, spadającą kroplą itp.

Listek – pozorna uległość, zmienność płaszczyzn i rytmu.

Samoobrona, może inaczej, chęć zachowania zdrowia i życia przed napastnikiem pozawala nam na doskonalenie się w sztukach walki do pełnej perfekcji. Sprawność fizyczna, uwolnienia z duszenia, uchwytów w różnych sytuacjach, zbicia ściągające, podbijające przed uderzeniem ręcznym i nożnym, kontruderzenie, uderzenia ręczne, szoking, uściski, podcięcia, rzuty, duszenia, techniki nożne kłujące, obrotowe, łączone itp. walka między przeszkodami, w terenie, w pomieszczeniach, przed 2 – 3 przeciwnikami. Obrona przed pchnięciem nożem, uderzeniem kijem, bronią palną, walka kijem, tonfą, obrona w nietypowych sytuacjach, techniki walki w ekstremalnych warunkach, Formy klasyczne to tylko część programu szkoleniowego Pszczyńskiej Akademii Sztuk Walki.

Akademia nie przywiązuje szczególnej uwagi do żadnego ze stylów i określa swój styl jako Combat co odpowiada w pełni charakterowi i kierunkowi treningów PASW. Tak więc Pszczyńska Sztuka Walki dopracowała się wspólnych założeń technicznych, ma własne oryginalne rozwiązania i określiła filozofię stylu. Jednym słowem posiada wszystkie cechy nowego odrębnego systemu walki. Po prawie 50 latach, pod okiem mistrza Józefa Brudnego kilka pokoleń instruktorów stworzyło polski system walki. Pszczyńska Sztuka Walki (combat pszczyński) jest stylem „żywym”, który cały czas się rozwija a każdy z uczestników dokłada małą cegiełkę do jego rozwoju.

---

SYSTEMA / SISTIEMA

Sistiema – rosyjski system walki stworzony na potrzeby wojska, jednostek Specnazu, agentów specjalnych i agentów ochrony najwyższego szczebla. Sistiema ma swoje korzenie w tradycji, kulturze i folklorze Rosji i jej krajów peryferyjnych.

Zasady…

1. Relaks, praca z oddechem…

Rozwijanie energii wewnętrznej co umożliwia zachowanie spokoju w stresującej sytuacji, wyeliminowanie strachu oraz dłuższą zdolność do prowadzenia walki. Stosowanie licznych ćwiczeń oddechowych pozwala ograniczyć bodźce zewnętrzne i skupić się na ataku przeciwnika bądź przeciwników. Trening ten wymaga świadomego udziału, dojrzałości i otwarcia na doznania wewnętrzne.

2. Trening giętkości, elastyczności i przyjmowania uderzeń…

Trening ten pozwala absorbować siłę ciosu o dużej sile. Cechą charakterystyczną jest częste użycie ruchów barkami. Pady, przewroty i obalenia są wykonane bezpośrednio na podłożu na jakim się ćwiczy, bez uszczerbku na zdrowiu. Realna walka to również realne podłoże bez mat. Elastyczność i giętkość pozwala przeprowadzić obronę bez podziału na ciosy, uniki i bloki zachowując ciągłość ruchu. W przypadku gdy dany manewr nie przyniósł skutku przechodzimy do następnego dzięki wypracowanej instynktowej reakcji zaatakowanej części ciała.

3. Techniki nożne.

„Krótkie” uderzenia nożne stosuje się do znokautowania przeciwnika i uszkodzenia stawów. Uderzenia „wydłużone” stosuje się do obalenia przeciwnika, wytrącenia z równowagi lub odepchnięcia. Rozróżnia się także kopnięcia-nadepnięcia. Serie kopnięć wykonuję się w ciekawej kombinacji tzw. „trojki” czyli potrójne uderzenie jedną nogą. Większość kopnięć jest poniżej pasa wymagających mniej czasu, energii i rozciągnięcia, dlatego też sistiemę mogą ćwiczyć osoby w każdym wieku bez „siłowego” rozciągania.

4. Techniki ręczne.

Główna zasada to uderzaj miękką powierzchnią (np. otwartą dłonią) w twarde części ciała, a twardą powierzchnią (pięść, łokieć) w miękkie części ciała. Tak jak przy kopnięciach wykorzystuję się tzw. „trojkę”- trzy uderzenia tą samą ręką. Uderza się zarówno na wydechu i wdechu. Uderzenia „krótkie” stosuję się do znokautowania i szokowania przeciwnika, a „wydłużone” do obalania i wytrącenia przeciwnika z równowagi. Uderza się pod różnymi kątami.

5. Bloki, uniki, pozbawienie równowagi.

Stosuję się pozwalając przeciwnikowi na kontynuowanie ataku wzdłuż zamierzonej trajektorii z jednoczesnym przejęciem jego siły. Ręce trzymane są blisko ciała by nie tworzyć tzw. „pustej” przestrzeni i móc kontrolować napastnika. Podcięcia stosuję się „wchodząc” w ruch przeciwnika. Do obaleń używa się też nadepnięć i kopnięć na stawy kolanowe.

6. Broń.

Obrona przed atakiem nożem, rzucanie nożem, strzelanie, przejmowanie broni krótkiej od napastnika, walka saperką wojskową; ćwiczenia długim kijem i szablą. Jest to podstawowa broń wykorzystywana w sistiemie jednakże używa się wszystkiego co ma się pod ręką do samoobrony.

7. Plastyczność i ciągłość ruchu.

Poruszanie się jest płynne i bezwysiłkowe wykorzystujące pełny zakres działania wszystkich stawów, koordynację, by nie przerywać obrony nawet przy błędzie lub małej efektywności kontry i płynnie przejść do innej akcji.

8. Obrona z ziemi przed jednym lub kilku przeciwnikom.

Podany jest kompleksowy system padów, rzutów, przetoczeń i kontroli atakującego.

9. Ćwiczenia grupowe.

Mające na celu intuicyjne zachowanie podczas grupy napastników. Ćwiczy się nawet obronę przed kilkunastoma napastnikami.

10. Trening dla zaawansowanych.

Rozwijanie energii wewnętrznej, nabycie umiejętności kontroli naprężeń oraz budowanie ich  w ciele człowieka, oddziaływanie na świadomość po przez ruch i oddech.

11. Filozofia.

Po przeniknięciu sistiemy do grup cywilnych i osobistych doświadczeń życiowych propagatorów – liderów sistiemy następuje odniesienie do istoty Boga jako centrum wszechrzeczy. Filozofią jest religia chrześcijańska, prawosławna. Tylko głęboka wiara pozwala uniknąć przekroczenia granic obrony koniecznej. Podstawową zasadą jest nie wyrządzać krzywdy i nie reagować ponadto co potrzebne jest w danej sytuacji. Wyzbywanie się nadmiernej agresji. Trening jest sposobem życia i wszechstronnego rozwoju fizycznego, psychicznego i duchowego. Nie rozgrywa się żadnych zawodów sportowych.

12. Hierarchia.

W sistiemie nie ma żadnych pasów i stopni. O przejściu danego adepta w grono instruktorów decyduje jego bezpośredni mistrz – instruktor podczas oficjalnego egzaminu.